مادرم ، ای مهربان ، ای بردبار
ای که معنا می دهی بر واژه ها
ای که جمله واژه ها در وصف تو
جمله گی کوتاه و الکن گشته اند
مهربانی و عطوفت ،از تو معنا یافته
بردباری و صداقت از تو جانی یافته
با نگاهی عاشقانه
با نگاهی مهربان!!
می نشانی خنده بر روی لبان
یاد آن چشمان پر مهرت که می افتم ،چنان
برمی افروزدچراغ عشق توازعمق جان
در تمنای نگاهت همچو شاهین پرکشان
نیک می جویم که صیدم را به چنگ آرم به جان
گرمی آغوش تو باعث شود
تا که روحی تازه بر جانم دمد
یادم آید سوزش تب را به تن
دست پر مهرت نوازش داد رویم را چو پَر
تا برون شد درد جان سوز از تنم
لیک بر چشمت نیامد خواب تا گشتم صحت
آن صدای دلنشین مرحم جانم شده
زین دعای خیر تو ،بدرقه راهم شده
باید آموخت ز تو ، راه و رسم عاشقی
عشق بود آنچه نثار اهل خانه کردی
بی ریا بود همان عشق که نثارم کردی
کنار اشیانه تو اشیانه میکنم
فضای اشیانه را پر از ترانه میکنم
اگر کسی سوال کند به خاطره چه زنده ای
من برای زندگی تو را بهانه میکنم
استان دیوانگی و عشق
زمانهای قدیم وقتی هنوز راه بشر به زمین باز نشده بود فضیلتها و تباهی ها دور هم جمع شده بودند.
ذکاوت گفت : بیایید بازی کنیمٍ ،مثل قایم باشک!
دیوانگی فریادزد:آره قبوله ، من چشم میزارم!
چون کسی نمی خواست دنبال دیوانگی بگردد همه قبول کردند.
دیوانگی چشم هایش رابست و شروع به شمردن کرد:یک..... دو.....سه!
همه به دنبال جایی بودند تا قایم بشوند.
نظافت خودش را به شاخ ماه آویزان کرد.
خیانت داخل انبوهی از زباله ها مخفی کرد.
اصالت به میان ابرها رفت و
هوس به مرکززمین به راه افتاد
دروغ که می گفت به اعماق کویر خواهد رفت ، به اعماق دریا رفت!
طعم داخل یک سیب سرخ قرار گرفت.
حسادت هم رفت داخل یک چاه عمیق .
آرام آرام همه قایم شده بودند و
دیوانگی همچنان می شمرد:هفتادوسه،...... هفتادو چهار....!
اما عشق هنوز معطل بود و نمی دانست به کجا برود.
تعجبی هم ندارد قایم کردن عشق خیلی سخت است.
دیوانگی داشت به عدد100نزدیک می شد
که عشق رفت وسط یک دسته گل رز و آرام نشست.
دیوانگی فریاد زد، دارم میام، دارم میام....
همان اول کار تنبلی را دید. تنبلی اصلا تلاش نکرده بود تا قایم شود!
بعدهم نظافت را یافت و خلاصه نوبت به دیگران رسیداما از عشق خبری نبود.
دیوانگی دیگر خسته شده بودکه حسادت حسودیش گرفت و آرام در گوش او گفت :عشق در آن سوی گل رز مخفی شده است.
دیوانگی با هیجان زیادی یک شاخه گل از درخت کند و آنرا با قدرت تمام داخل گلهای رز فرو کرد.
صدای ناله ای بلند شد .
عشق از داخل شاخه ها بیرون آمد، دستها یش را جلوی صورتش گرفته بود و از بین انگشتانش خون می ریخت.
شاخه ی درخت چشمان عشق را کور کرده بود.
دیوانگی که خیلی ترسیده بود با شرمندگی گفت:
حالا من چکار کنم؟ چگونه میتونم جبران کنم؟
عشق جواب داد: مهم نیست دوست من، تو دیگه نمیتونی کاری بکنی ، فقط ازت خواهش می کنم از این به بعد یارمن باش.
همه جا همراهم باش تا راه را گم نکنم.
واز همان روز تا همیشه عشق و دیوانگی همراه یکدیگر به احساس تمام آدم های عاشق سرک می کشند
اگه میخوای بری برو **** از تو دوباره میگذرم
نگاه نکن به گریه هام **** من از تو بی وفا ترم
تو اشتباهه عمرمی **** که دیگه تکرار نمیشی
این دفعه دیگه بر نگرد **** تو واسه من یار نمیشی
نه غم میخوام نه خاطره **** فقط میخوام رها بشم
تو این غریبی نمیخوام مجنون قصه ها بشم
از توی قصه هام برو **** دیگه تو فکر من نباش
تمام کن این قاعله رو **** نمک رو زخم من نپاش
بازم دارم می بخشمت این اشتباهه آخره
گذشتم از تو شاید خدل هم بگذرد
sاز طرف
نگات قشنگه ولیکن یکم عجیب و مبهمه
من از کجا شروع کنم دوست دارم یه عالمه
اخرشم دق میکنم تا منو دوست داشته باشی
مردن که از عاشقی یه یکدفعه نیست که کم کمه
میپرسم از چشمای تو ممکنه اینجا بمونی؟؟
می خندی و جواب میدی رفتنه من مسلمه
برو به خاطره خودت اما به من یک قول بده
هر جای دنیا که بری دیگه نشو ماله همه
تو میری و اسمه منو از تو دلت خط میزنی
اسمه قشنگه تو ولی همیشه هرجا یادمه
چشمایه روشنت کاش که هوای منو داشت
تنها توقعم فقط یک بار جوابه ناممه
از طرف s